Ο κρυφός μου εαυτός

Ένα ζεστό χαμόγελο ή μια γλυκιά κουβέντα, μπορεί να γίνουν σανίδα σωτηρίας για κάποιους ανθρώπους.  Η ζωή είναι το σύνολο των στιγμών που μοιραζόμαστε με τους ανθρώπους. Είναι ωραίο να μοιράζεσαι τα συναισθήματά σου με τους άλλους. Τα συναισθήματα είναι το νέκταρ της ζωής. Ο χρόνος φεύγει πολύ γρήγορα και η ζωή χάνεται σε μια στιγμή... Ποιο το όφελος λοιπόν, να θυμώνουμε με τους ανθρώπους; ...γιατί δεν αφήνουμε το καλό να κυριαρχήσει μέσα στην καρδιά μας;  ..πόσο, μα πόσο πολύ βοηθιόμαστε και εμείς οι ίδιοι, όταν δίνουμε έστω και λίγο αγάπη στους άλλους... ...πόσες φορές νιώσαμε ότι λιγοψυχούμε σε κάποιες δύσκολες καταστάσεις της ζωής και είχαμε την ανάγκη από ένα ζεστό χαμόγελο... ...πόσες φορές νιώσαμε της επιθυμία μιας εγκάρδιας αγκαλιάς... ..και πόση δύναμη πήραμε, όταν μας έδωσαν αυτά τα δώρα... Ας μην είμαστε λοιπόν τόσο εγωϊστές και όταν μας δίνεται ευκαιρία, ας χαρίζουμε λίγη ελπίδα και πνοή ζωής στους άλλους όταν το έχουν ανάγκη... Είναι τόσο απλό

Ζει μέσα στα μονοπάτια του μυαλού του... στον δικό του κρυφό κόσμο... με τις δικές του νότες, που μόνο αυτός τις ακούει... Προσπάθησε να τις μοιραστεί, αλλά κανείς δεν ήθελε να τον ακούσει... Ήχος γλυκός και τρυφερός...με πόνο για αγάπη... Νότες φυλαγμένες καλά μέσα στην καρδιά του... που απλόχερα τις έδινε για να τις γευτούν... Τις άκουσαν, μαγεύτηκαν και στα σύννεφα πέταξαν... φοβήθηκαν όμως κι απότομα έφυγαν και μέσα στα συντρίμμια τις πέταξαν... Την αγάπη ξέχασαν και τα πάντα έσβησαν... Κι απόμεινε να τις κοιτά...λερωμένες και ταλαιπωρημένες... Ακόμη έχει τις νότες φυλαγμένες μέσα στην καρδιά του... ...δεν βγάζουν πια το μελωδικό μαγευτικό τους ήχο... ...τώρα πια είναι κλειδωμένες και προστατευμένες... ...περιμένοντας το χρόνο να τις γιατρέψει.... Θεοπούλα Πατρίκη